Sunday, September 30, 2012

Newport '58: De geboorte van Babel's Band

 Juli 1958: Het International Youth Orchestra, met Ruud Jacobs, speelt op Newport 1958 - een reconstructie.
Rudolf (Ruud) Jacobs: 't Was fantastisch
Hans Koert


Een paar maanden geleden kwam ik een Columbia lp tegen, waarvan de kleurrijke hoes en de titel me aansprak:  Newport 58: The International Youth Band, directed by Marshall Brown - Recorded at the Newport Jazz Festival. ( Columbia CS 8073). De wat impressionistische aandoende hoes noopte me op de achterkant te kijken. Daar vond ik bij de bezetting een indrukwekkende lijst met namen, die meespeelden in dit internationale jeugdorkest; namen van jazzmusici uit heel Europa, die later naam zouden maken, zoals Albert Mangelsdorff (1928-2005), Roger Guerin ( 1926-2010), George Gruntz (geb. 1932), Gabor Szabo (1936-1982) en Dusko Gojkovic (geb. 1931).  De naam van de bassist deed me besluiten de plaat mee te nemen: Rudolph (sic) Jacobs (Holland), stond er – dat moest bassist Ruud Jacobs (geb. 1938) zijn.

Alle bijdragen m.b.t. Ruud Jacobs' debuut op Newport 1958 met The International Youth Band vind je op mijn linken site.
Ik was nieuwsgierig naar het verhaal achter deze plaat. Dankzij uitgebreide research en gesprekken met Ruud Jacobs kon het verhaal achter deze gebeurtenis gereconstrueerd worden.  

Ruud Jacobs is de vier jaar jongere broer van Pim Jacobs (1934-1996). Ruud, een aantal jaar geleden werd zijn 70ste verjaardag uitgebreid gevierd, is nog steeds actief in o.a. het Trio van Peter Beets, dat Rita Reys, icoon onder de jazzzangeressen, 87 jaar jong en nog steeds actief, begeleid ....
.
Trio Peter Beets tijdens het Northsea Jazzfestival 2012: (v.l.n.r.: Joost Patocka - Ruud Jacobs - Rita Reys en Peter Beets) ( foto: Hans Koert)

Pim Jacobs, de bekendste van de Jacobs Brothers, was Rita's echtgenoot en zou uitgroeien tot een bekend jazzpianist, begeleider van tientallen Amerikanen die Europa aandeden ( ook Ruud maakte deel uit van dit trio). Hij was Tv- en radioproducent en presentator van verschillende muziekprogramma’s, bekend van de schoolconcerten, maar ook producer van platenseries voor bijv. Reader’s DigestPim leerde al vroeg als kind piano spelen en vormde in 1954 zijn eigen trio met zijn broer Ruud op bas. Eind jaren vijftig trouwde hij zangeres Rita Reys, die bekend zou worden als Europe's First Lady of Jazz, die alleen was komen te staan na het plotselinge overlijden van slagwerker en echtgenoot Wessel Ilcken (1923-1957).  Pim Jacobs overleed in Tienhoven,  juli 1996.

 Ruud Jacobs, Rita Reys en Pim Jacobs (detail van een foto op de RCA Lp "Live at the Concertgebouw" (1986) ( foto: Leo van de Noord) (oorspronkelijke foto in kleur)

 Ruud Jacobs werd geboren in Hilversum, mei 1938, en, zo gaat het verhaal, zijn muzikaliteit viel pas op, toen hij iedereen verraste door op een goedkoop fluitje, dat hij bij een uitdrager gekocht had, de Yardbird Suite van Charlie Parker te spelen ... Hij begon op altsax, maar pakte al snel naar de bas – het instrument dat hij binnen een paar maanden onder de knie had, toen hij in het trio van broer Pim ging spelen. Pim speelde piano en Fred Burkhardt slagwerk. Ze verrasten iedereen met een tweede plaats tijdens de AVRO Jazzcompetitie van 1955.
The 1958 Rhythme All-Stars

Begin 1958 werd Ruud pollwinnaar bij het blad Rhythme als bassist, een waardering die hem een plekje in de Rhythme All Stars bezorgde – een All-Star groep van pollwinnaars, die samen een plaat zouden opnemen. De opnamen vonden plaats op 12 juni 1958, maar Ruud ontbrak tijdens de opnamen omdat hij, toen al, een exclusief contract bij Phonogram had. Ook Bob Pauwels,  Rita Reys en haar jongere broer Karel ontbraken, zodat het uiteindelijke doel van het maandblad Rhythme, het opnemen van een plaat met alle poll-winnaars, de mist in ging. Ruud was overigens in die periode druk met de opnamen voor hun lp The Jacobs Brothers - In Jazz.

 The Jacobs Brothers in Jazz ( Fontana 173 560) ( oorspr. uitgegeven in 1958 - heruitgave 2007) ( hoesfoto oorspr. in oud-groen)

Deze plaat, oorspronkelijk uitgebracht door Fontana, is onlangs heruitgegeven. Ruud is op die plaat overigens niet alleen te horen op bas, maar ook op tenorsax in nummers als Salute to Sonny en Two Brothers, maar Hein Wellens was in Rhythme kritisch over Ruud's tenorspel …. doch muzikaal minder geslaagd  vinden wij het kwintet met Ruud als tenorist. Zijn Rollins aspiraties en zijn technische kapaciteiten komen (misschien nog) niet met elkaar overeen en veel liever horen we hem dan ook als bassist. Ruud trad in die jaren wel vaker op als tenortist, zoals hier met  vibrafonist Rob Meyn ( leider van het Rainbow Quartet) ( feb. 1959) (Rhythme  no. 113). The Jacobs Brothers in Jazz .... Een schitterend document dat laat horen hoe Ruud en Pim in de zomer van 1958 klonken ……

 De blauwe Mercedes van Pim. ( links: Ruud - rechts Pim)

 In 1958 hadden Ruud en Pim met hun trio als flink naam gemaakt en in hun fraaie blauwe Mercedes, waarvoor Pim zijn Ford ingeruild had, reden ze heel wat kilometers van optreden naar optreden.

 In 1957 speelde Richard Brown ( 1920-1983 ), een Amerikaanse dirigent, componist en arrangeur, die zich voornamelijk bezighield met schoolorkesten, met zijn dansorkest The Dalers, het schoolorkest van de Farmingdale High School, op het Newport Festival en dit concert trok de aandacht van critici en organisatoren.  George Wein ( geb. 1925), organisator van het festival, nodigde Richard uit om een internationaal jeugdorkest, samen te stellen met jonge talentvolle Europese musici, die zouden moeten optreden op het Newport Festival van 1958. Rhythme, het Nederlandse maandblad voor jazz-, dans- en amusementsmuziek, zoals het voluit heette, bericht in maart 1958 over dat …….. orkest, dat zal bestaan uit ca. 20 jonge jazzmusici  uit zoveel mogelijk Europese landen.  De leeftijd van de orkestleden zal tussen de 16 en 25 jaar liggen. Ook het Nieuwsblad van het Noorden wijdt er een artikel aan: Nederlandse Jazzmusicus naar Newport Festival. (Nieuwsblad van het noorden - 7 maart 1958) 

 Paul Acket ( 1922-1992) :impressario.

 In het voorjaar van 1958 plaatste Paul Acket een uitnodiging om auditie te doen voor deze gelegenheidsband, The International Youth Band, die al snel de naam The Tower of Babel Band (= De toren van Babelband) zou krijgen of kortweg The Babel’s Band. De auditie kreeg de toepasselijke naam: De Slag om Newport.
(wordt vervolgd)

Alle bijdragen m.b.t. Ruud Jacobs' debuut op Newport 1958 met The International Youth Band vind je op mijn linken site.

Met dank aan Ruud Jacobs

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook of vraag de nieuwsbrief

 Het Nederlands Jazz Archief maakt zware tijden door. De bezuinigingen door de regering leiden er toe dat het Nederlands Jazzarchief gesloten zal gaan worden en dat mag natuurlijk niet gebeuren. De Keep (it) Swinging blog is van mening dat het archief ( en het informatieve kwartaalblad het Jazz Bulletin) bewaard en toegankelijk moet blijven om het verhaal van de Nederlandse jazz te kunnen blijven vertellen aan de generaties na ons. Keep (it) Swinging heeft zich aangemeld als Vriend van het Nederlands Jazz Archief. Het zou mooi zijn als u het voorbeeld volgde en ook het Nederlands Jazzarchief steunde. .........


Ruud Jacobs, al meer dan 55 jaar actief als bassist en producer, werd in 1958 uitverkoren om als enige jonge Nederlandse jazzmuzikant deel te nemen aan de International Youth Band, die in juli 1958 mocht optreden op het Newportfestival tussen alle grote jazziconen van die tijd ............ De komende maanden reconstrueert Keep (it) Swinging dit "avontuur", dat Ruud later in Rhythme zou omschrijven als ... 't was fantastisch.

  
Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Saturday, September 29, 2012

Joe Alterman - Give Me The Simple Life

 Curiosity hipped the cat. Joe has a great sense of what is most meaningful in the history and tradition of our music, and a real solid musical vision of where he wants to take it. (Houston Person) 
Hans Koert

Jazz music can be played in all kinds of combinations.  It can be played solo -  the piano was in the early 1900s used as a solo instrument at home or in bars; as a quartet: a solo instrument or a vocalist accompanied by a rhythm session or as a (hard bop) quintet with a leading trumpet and sax in front and a backing rhythm section, like the former Jazz Messengers, which seems now a days  still very popular; At the other hand a massive big band brings an indelible impression, but it has been said that the piano trio from the 1950s is the most balanced jazz format of all times – almost classical in jazz ….. ……… It’s not so difficult to list a few of the great piano trios from the past: Thelonious Monk, Bud Powell, Al Haig, Hank Jones, George Shearing and of course, Oscar Peterson should be listed.  These giants of the second half of the century are all almost gone now, but  we still have great piano trios led by pianists as Ahmad Jamal, Barry Harris and more contemporary musicians like Brad Mehldau, Monty Alexander,  Jacky Terrasson or Fred Hersch …………

 Joe Alterman ( photo courtesy: Willie T. Jacobs)

The young promising piano player Joe Alterman recently released his second album, entitled Give Me The Simple Life with a piano trio enlarged with a tenor saxophone player at four tracks. Joe Alterman says about his group ….  It’s a dream; honestly, if you were to ask me who I most wanted to play within the whole world, these are the guys. The band is my favorite pianist’s (= Ahmad Jamal) rhythm section  and my special guest and mentor from the past few years , one of the greatest tenor saxophonists  of all-time, Houston Person.

 Joe Alterman - Give Me The Simple Life ( Miles High Records MHR-8619)

Joe Alterman was born in Atlanta, Georgia and moved to New York in 2007 to study at the New York University where he graduated earlier this year. His debut album Piano Tracks, volume 1 was released in 2009 and its critics spoke highly of this debut as a joyous throwback to the keyboard stylists of the 1950s.
The album Give Me The Simple Life contains a dozen tracks, most seldom played compositions, like Oscar Peterson’s Kelly Blues, Cy Coleman’s Why Try To Change Me Now, but also standards like Georgia On My Mind, the title tune Give Me The Simple Life and Oscar Hammerstein’s Why Do I Love You?  The rhythm section on the album features James Cammack on double bass and Herlin Riley on drums. Guest player and Joe's mentor Houston OPerson can be heard on four tracks: Georgia on my Mind - The First Night Home - I Guess I'll Have To Dream The Rest and Kelly's Blues. 

Enjoy part of the record release concert at Dizzy’s Club Coca Cola, hosted by Brian Pace:



Joe Alterman is not one of those young, starting musicians that plays jazz without studying the “classics”, the jazz music as played by the great veterans of the past – he most importantly bridges the gap for more jazz pianists to study and play stride piano. Can you imagine that some contemporary musicians, labeled as Jazz musicians, don’t have even heard from musicians like Charlie Parker or Thelonious Monk, to list some? Oscar Peterson, Ahmad Jamal, and Red Garland are Joe's favorites and main influences, he has said, but Joe isn’t a copyist of their styles ………. Both piano player Les McCann and saxophonist Houston Person are his mentors and the latter can be heard at this great album at four tracks …………

 Houston Person ( photo courtesy: Hans Koert)

This album surprised me – such a young talented promising piano player, that links up perfectly with the 1950s jazz scene …….. whow - be surprised

Houston Person will tour The Netherlands with the Rein De Graaff Trio ( due to Rein's 70th birthday) from the 1st up to the 10th of November 2012.

Other photo's made by Nit Levy and Fran Kaufman. The album can be ordered at the Miles High Records or Joe's website

Hans Koert
keepswinging@live.nl
 Follow Keep (it)Swinging at Facebook or ask for its newsletter.

 
Curiosity hipped the cat ....... The cat in question is Joe Alterman, a pianist with a swinging touch - with these words the liner notes of Joe Alterman's second album start. Newly minted from New York University he surprises with his second abum (featuring the great tenor saxophone player Houston Person), which learns that he has listened very well to the 1950s piano trios by Oscar Peterson, Ahmad Jamal, whose rhythm section was backing him in his second album; Give Me The Simple Life
  
Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Monday, September 24, 2012

Steve Wante laat jazzverleden herleven

 Film by the Sea en Porgy en Bess presenteerden historische jazzfilms uit de verzameling van Steve Wante.
Een middagje levende jazzhistorie vol verhalen van een ooggetuige ......
Hans Koert

De Vlaamse filmverzamelaar Steve Wante, nu 86 jaar oud,  toonde op 23 september 2012 een selectie uit zijn filmschatten aan een select publiek, dat afgekomen was op het programmaonderdeel Jazz on Film, waarin historische jazzfilms uit zijn collectie vertoond werden …..  Helaas had het publiek het enigszins af laten weten, zodat deze bijzondere middag filmpjes kijken door velen gemist werd ……
Het vastleggen van beeld op celluloid is net als het vastleggen van geluid op schellak zo’n typisch begin twintigste-eeuwse uitvinding ……  Beide namen een grote vlucht in de jaren twintig (geluid) en dertig (beeld) van de vorige eeuw. De geluidsfilm, waarin beide procedés gecombineerd werden,  dateert van eind jaren twintig, met Paul Whiteman's King of Jazz (1930) als eerste grote jazzgeluidsfilm. Aangezien de ontwikkeling van de jazz en die van de film zo ongeveer parallel loopt, zou je verwachten dat ze elkaar versterkt hebben, maar niets is minder waar ……….  Het vastleggen van muziek op filmbeelden heeft pas de laatste decennia  een grote vlucht genomen toen  artiesten het beeld gingen gebruiken bij de promotie van hun product ………… de jazzmuziek heeft daar nooit van geprofiteerd. Vandaar ook dat een avondje jazz kijken, net als een concert bezoeken, een unieke gebeurtenis is, omdat reeds lang vergeten jazzmusici weer tot leven gewekt worden.

 Hans Zuiderbaan en Steve Wante ( foto: Hans Koert)

Serieuze filmverzamelaars, die de originele 16 mm films koesteren en voor het nageslacht bewaren, zijn er weinig. Steve Wante, woonachtig in Stekene onder de rook van Sint-Niklaas verzamelt al sinds de oorlog jazzfilms. Zijn belangstelling voor jazz begon in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog, toen hij op de breischool in Sint-Niklaas hoorde over jas, zoals ze in de West-Vlaamse tongval het woord jazz uitspreken. 

Eén van de meest verrassende films, wat mij betreft, die Steve vertoonde was de film Jazz From Sixty.One uit de serie Robert Herridge Theater films. Het Ahmad Jamal Trio en een groep All Stars met uitgestorven generatie jazz legenden als Ben Webster, Buck Clayton, Vic Dickerson, Hank Jones, George Duvivier en Jo Jones uit een periode dat roken en muziekmaken nog een gezonde combinatie leek .....



Ik ging luisteren naar de uitzending van de Engelse radio, vaak gestoord door de Duitsers en hoorde daar de muziek van orkesten als die van Spike Hughes,  vertelde hij aan Hans Zuiderbaan, die het gesprek leidde: Na de bevrijddag ging ik op zoek naar platen en vond bij Symoens in Sint-Niklaas een stapel 78-toerenplaten met jasmuziek, die ik uiteindelijk allemaal kocht … Jasplaten waren in die tijd erg duur … ze kosten zo’n 48 BF, omgerekend een paar euro en dat was veel voor die tijd.  Hij werd lid van de Antwerpse jazzclub en leerde platenverzamelaars als Walter De Block kennen en kon zijn verzameling films al snel uitbreiden dankzij verzamelaars als Dave Chertok, die voor hem in New York de vinger aan de pols hield. Hij bezocht concerten met jazzkenners als Carlos de Radzitzky ( 1915-1985) en Albert Bettonville, Belgische jazzcritici, die alle grote concerten afliepen in West-Europa en de Amerikaanse jazzmusici bij hun voornaam mochten noemen – Zo leerde Steve alle grootten uit de jazzwereld persoonlijk kennen en kan, als ooggetuige, putten uit een bron aan anecdotes en verhalen, die hij in de afgelopen vijfenzestig jaar verzameld heeft ….

Mevr. Hartlooper en Ben Webster in Big Ben van Johan van der Keuken.

Als Steve Wante eenmaal op zijn praatstoel zit ....  zijn evenwicht laat hem af en toe wel eens in de steek ... , begint hij te vertellen en zou je bijna vergeten dat het uiteindelijk te doen was om de jazzfilms te tonen, die hij selecteerde. In twee, anderhalf uur durende sessies, kwamen er juweeltjes uit zijn jazzcollectie voorbij, zoals shorties, korte filmpjes, videoclips avant la lettre van het Nat King Cole Trio, met Oscar Moore op gitaar en Johnny Miller op bas, in nummers als Is You Is Or Is You Ain’t My Baby (1943) met Ida James of Got a Penny, Benny (1946). De meest verrassende film voor mij, en meteen één van de hoogtepunten van dit filmmiddagje (naast Big Ben natuurlijk), was de film Jazz From Sixty.One uit de Robert Herridge Theater series uit 1959 waar een onovertroffen Ahmad Jamal Trio ( met Ahmad op piano,  Israel Crosby op bas en Vernell Fournier ( later beter bekend als Amir Rushdan) op slagwerk, schitterend opgenomen, gade geslagen door schijnbaar oprecht geïnteresseerde, kettingrokende jazzcoryfeeën als tenorist Ben Webster ( door Steve de hele middag consequent Big Ben genoemd …..  ), en de nu bijna vergeten jazzlegenden als trompettist Buck Clayton, bassist George Duvivier, trombonist Vic Dickenson, de onlangs overleden Hank Jones en slagwerker Jo Jones  …. wachtend op hun beurt, want in deze door Karl Genus gemaakte film uit 1960 traden beide groepen om de beurt op met nummers als Darn That Dream en Jim Loves Sue (Ahmad Jameal Trio) en een mooi uitgevoerde versie van Chelsea Bridge ( sextet).


De zacht snorrende filmcamera, het af en toe beschadigde geluidsspoor door een las na een gebroken film …. Spetters en krassen op het celluloid … het hoort allemaal bij de beleving, dat inherent is aan het vertonen van dit soort oude opname, maar ook het zien spelen van deze legenden; de reacties van de andere musici;  het opsteken van de zoveelste sigaret; een veel betekenende blik van een muzikant in't orkest met -tig maten pauze als een fraaie zangeres haar ding doet of een onderdrukte geeuw, uiting van een iets te gezellige after party bij de laatste schnabbel de vorige nacht………….


Pete Johnson en Albert Ammons in Boogie Woogie Dream ( 1941)

 Er kwam veel moois voorbij – de schitterende documentaire Big Ben / Ben Webster in Europe (uit 1967) van Johan van der Keuken, met een geweldige repetitie, opgenomen in Amsterdam april 1967 van het nummer Perdido, met  musici als tenorist  Don Byas, Cees Slinger aan de piano, Rob Langereis op bas en Peter Ypma op slagwerk, geleid door een fascinerende Ben Webster, die alleen al met zijn mimiek zijn gedachten en opvattingen weet te ventileren - Kijk en dat geeft zo'n jazzfilm meerwaarde ... 
...........te veel om op te noemen; Heerlijk naïeve  flinterdunne filmverhaaltjes ( Boogie Woogie Dream)(1941) om drie geweldige boogie woogie pianisten de ruimte te geven met de beeldschone Lena Horne, waarop ik als tiener stapel verliefd werd toen ik haar voor het eerst in Fats Waller's film Stormy Weather zag .... Lena Horne, die vanwege haar lichte tint ook mocht optreden in de voor negers verboden clubs als de Cotton Club … ;  of het kortstondige populaire kindersterretje Sugar Chile Robinson, die met nummers, toegespitst op zijn leeftijd als de Numbers Boogie en de After School Boogie vertedering moet hebben opgeroepen bij oudere dames in wat ze in Vlaanderen de derde leeftijd noemen.

Steve Wante ( foto: Hans Koert)

Meer dan vier uur film .....Tussen de twee « sets » van Steve Wante was er gelegenheid om de première ( op groot doek) van de film Treme te bekijken in CineCity Terneuzen, de serie die dit najaar achter de decoder te zien zal zijn bij Delta …. Een prachtig registratie van het leven, dat weer opgepakt wordt in New Orleans na Katrina …… weer heel anders verbeeld dan de film The Sound After The Storm, die ook tijdens het festival vertoond werd.

Helaas liet de schrijfster Christine Otten verstek gaan, net als Film by the Sea, die niemand gestuurd had naar Terneuzen om de organisatie in Porgy en Bess en CineCity te vertegenwoordigen. De mededeling in de PZC dat overwogen wordt om Terneuzen volgend jaar te schrappen uit Film by the Sea lijkt al genomen ….. Jammer dat dit unieke gebeuren, deze unieke oude jazzfilms, voor Film by the Sea onvoldoende motivatie was om iemand af te vaardigen om, al was het alleen maar, die paar kaartjes te scheuren .......

Hans Zuiderbaan en Steve wante ( foto: Hans Koert)

Dank aan de organisatie van Porgy en Bess, die, desondanks, de aanwezigen de kans gaf deze schatkamer van Steve Wante te ontdekken.

De poepbroek van Ben Webster, na te trekken in de voormalige Antwerpse brasserie De Boerinnekes, zal voor de meeste aanwezigen vanaf nu verbonden blijven aan deze gedenkwaardige middag waarin Steve Wante de jazzlegenden van toen weer even tot leven wekte  ......

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook of vraag de nieuwsbrief.

 Het Nederlands Jazz Archief maakt zware tijden door. De bezuinigingen door de regering leiden er toe dat het Nederlands Jazzarchief gesloten zal gaan worden en dat mag natuurlijk niet gebeuren. De Keep (it) Swinging blog is van mening dat het archief ( en het informatieve kwartaalblad het Jazz Bulletin) bewaard en toegankelijk moet blijven om het verhaal van de Nederlandse jazz te kunnen blijven vertellen aan de generaties na ons. Keep (it) Swinging heeft zich aangemeld als Vriend van het Nederlands Jazz Archief. Het zou mooi zijn als u het voorbeeld volgde en ook het Nederlands Jazzarchief steunde. .........


Filmpjes kijken doet je eigenlijk nooit meer en al zeker geen jazzfilmpjes ...... Wie zo gelukkig is Mezzo of  DJazz.tv op zijn kabel te hebben, ziet ze nog wel eens voorbij komen  - ietwat wazige, verkeerd uitgelijnde zwart-wit filmpjes van ietwat statische jazzorkesten, gefilmd vanuit één standpunt of zangeressen met hoog opgestoken haar en geen-gezicht brillen uit de jaren vijftig ......  Tijdens het Film by the Sea festival werden in Porgy en Bess dit soort historische films gedraaid uit de collectie van Steve Wante, die de meeste jazzcoryfeeën persoonlijk gekend heeft en een selectie met zijn 16 mm. projector tot leven bracht en daar smakelijk van mocht verhalen ...........

   
  
Retrospect

Sunday, September 23, 2012

Lillian Boutté - The Sound After the Storm

 Back Together Again 
Film by the Sea  en Porgy en Bess presenteren: Jazz on Film met Lillian Boutté.
Hans Koert

Zelden heb ik tijdens een optreden van een jazzmuzikant zoveel respect gekregen als voor deze vrouw - Lillian Boutté -  een spetterend optreden in Porgy en Bess - Terneuzen, voorafgegaan door een ontroerende en emotionele documentaire over New Orleans, drie jaar na Katrina - wat een geweldige persoonlijkheid.

Louisiana, Louisiana
They're tyrin' to wash us away
( fragment uit het lied Louisiana 1927 van Randy Newman )



 In de serie Jazz on Film vertoonde Film by the Sea in CineCity Terneuzen op zaterdagavond 22 september 2012 de film The Sound After the Storm van regisseur Patrik Soergel, Ryan Fenson-Hood en Sven O. Hill. Een documentaire over de wederopbouw van New Orleans na de verwoestende orkaan Katrina,  die op 29 augustus 2005 de kust van Louisiana teisterde en grote delen van de stad New Orleans onderwater zette.
De film toont de alles verwoestende kracht van het water en menig Zeeuw in de zaal aanwezig zal in gedachten relaties gelegd hebben met februari 1953, waarbij een vergelijkbaar gebied onder water kwam te staan met een vergelijkbaar aantal slachtoffers. Lillian Boutté, zangeres en sinds november 1984 New Orleans Music AmbassadorDr. Michael White, klarinettist en jazzhistoricus en Armand "Sheik" Richardson, fotogaaf, zien dat de beloofde hulp uitblijft en beginnen aan een haast onbegonnen missie om de verwoeste, meest houten huizen, weer bewoonbaar te maken en de bewoners terug te krijgen. Een vooral emotionele film, die boos maakt, boos op de Amerikaanse regering, die de arme zwarte bevolking aan zijn lot overliet. Een film ook, die respect afdwingt voor dit drietal en, door de aanwezigheid van Lillian Boutté in de zaal, een extra lading kreeg ………….. Na afloop van de film klonk een spontaan applaus voor deze geweldige vrouw.

 Lillian Boutté (foto: Hans Koert)

 Een uur later staat ze op het podium van háár Porgy en Bess – de club waar zoveel herinneringen liggen – herinneringen van bijna dertig jaar geleden, toen ze hier als jonge vrouw optrad in Porgy en Bess, uitgenodigd door Frank Koulen, in Terneuzen beter bekend als de Neger.
Een optreden hier in januari 1985 werd vastgelegd en uitgebracht op Lp: Porgy & Bess – Terneuzen Presents Live “Lillian Boutté & Her Music Friends – Back Together Again.  Een aantal dagen na de presentatie van deze plaat overleed Frank Koulen. I remember that Frank had insisted to be at the presentation, although he was very ill ….. He had arranged a sofa to be at the concert in a comfortable way. Ze is er nog steeds geëmotioneerd door als ze me het verhaal nog een keer vertelt …..  He was such a nice man ....  Memorial Frank schrijft ze op mijn lp hoes Love Lillian  ......  He’s in every piece of the place, zegt ze later die avond tijdens het concert als ze speciaal voor hem het nummer High Society zingt ….. He’s all over  the place ……..

Lillian Boutté in Terneuzen (1983 of 1984) met achter haar Frank Koulen. Links vooraan Jacq. Scheele. Daarnaast Thomas L' Etienne en Bob Culverhouse ( foto Jacq Scheele) ( oorspronkelijke foto in kleur).

Lillian Boutté werd geboren in augustus 1949 en zong al vroeg in the Golden Voices Choir van haar geboortestad. Als elfjarige won ze al een talentenjacht. Ze studeerde muziektherapie en begon in 1973 als zangeres in Rhythm and Blues bands in New Orleans en omgeving, met  musici als pianist Allen Toussaint, die beïnvloed was door Professor Longhair.
Ze toerde door Europa, begin jaren tachtig, ontmoette daar haar latere echtgenoot, Thomas L'Etienne, die haar met zijn groep ( met daarin o.a. Joep Peeters op piano)  op 20 november 1982 in Nederland introduceeerde tijdens een historisch geworden concert in de Roaring Twenties Club Breda (RTCB) – in de tweede set zong ze een paar nummers mee en veroverde de harten van het aanwezige publiek ….. Haar optreden, schreef Alard Møller in The Chronicle ( december 1982), getuigt van talent en een enorm gevoel voor expressie, daarbij heeft ze een mooie volle stem. …… Haar repertoire beweegt tussen uitersten …… Een zangeres met  contrasten; het ene moment uitbundig en het andere moment in extase en met tranen in haar ogen ……  Als ze een jaar later weer Nederland aan doet ( Haar Europese tournee duurde van mei tot oktober 1983)  wordt ze al aangekondigd als Lillian Boutté and her Music Friends ……. zo snel kan dat gaan  En die had ze ook nu meegebracht, zij het in een totaal andere samenstelling dan dertig jaar geleden: Hans Mydtskov op tenorsax - Daniel Moore aan de piano; Torben Bjornskov op bas en Daisy Palmer op slagwerk.

 Leider van de Music Friends, de Deense bassist Torben Botker Bjørnskov (foto: Hans Koert)

In twee energieke sets heroverde ze ook deze keer weer Porgy en Bess. Ze bracht uptempo jivenummers, afgewisseld met ingetogen blues en gospel songs en jazzklassiekers, die elke muzikant uit New Orleans kent: Exactly Like You,  Down in Honky Tonky Time,  Cést si Bon, A Tisket A Tasket en de onvermijdelijke St. Louis Blues
Met het nummer Louisiana 1927 legde ze de link naar Katrina en de loze holle beloftes van de Bbbbbbbush administration ……… Dit nummer, geschreven in de jaren zeventig van de vorige eeuw door Randy Newman, beschrijft de grote overstromingen in 1927 waarbij 700.000 mensen in Louisiana dakloos werden  Het is wrang om te ontdekken hoe actueel dit nummer gebleken is als Lillian de naam van President Coolidge vervangt door die van Bush: President Bush came down in a railroad train - With a little fat man with a note-pad in his hand - The President say, "Little fat man isn't it a shame what the river has done To this poor crackers land." en de zwarten met lege handen achterliet – Voor mij één van de hoogtepunten van de avond ………… 

 De Deense reus Hans Mydtskov - tenorsaxofonist (foto: Hans Koert)

  Lillian’s Music Friends kweten zich uitstekend van hun taak, al moet gezegd dat er ook fans in de zaal zaten, die haar optredens van dertig jaar geleden nog herinnerden, waarbij Thomas L' Etienne en zijn mannen meer gericht waren op de authentieke New Orléans klank ………. Maar tijden veranderen en muziek ontwikkelt zich, maar haar charisma is nog niets veranderd ...
Een verrassing was de jonge Engelse energieke vrouwelijke slagwerker, Daisy Palmer, die ooit als 10 jarige bij de plaatselijke local scout and guide band  overstapte van trompet naar slagwerk …. en nu met haar weelderige bos haar en enthousiaste spel het publiek inpalmde ….. Leider Torben Botker Bjørnskov, Deens bassist en leider van Lillian’s Music Friends had de touwtjes strak in handen. De Engelse pianist Daniel Moore, met zijn lange haar een  soort Engelse kloon van Jan Vayne en met name de Deense reus Hans Mydtskov op tenorsax, begeleidden Lillian op voortreffelijke wijze.
Als je meent dat een zangeres uit New Orleans Basin Street Blues moet zingen, kun je beter niet hardop denken, Ene Hans (uit het publiek) werd op zijn wenken bediend, maar moest wel in duet met Lillian ….. Met Basin Street Blues ( Dedicated to all Hanses) (bedankt Lillian) en What a Wonderful World besloot Lillian Boutté haar concert, niet zonder eerst nog even bij de zaal en bij voorzitter Hans Zuiderbaan te informeren of ze terug mocht komen………..

 Lillian Boutté ( foto: Hans Koert)

Wie zowel de film als het optreden van Lillian Boute gezien en gehoord heeft, kan alleen maar nog meer respect krijgen voor deze bijzonder vrouw ….. Keep on the good work, Lillian.


Hans Koert
keepswinging@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook of vraag haar gratis nieuwsbrief.

Lillian Boutté: Gevierd New Orleans jazzzangeres en actievoerder die strijd voor de wederopbouw van het door de orkaan Katrina verwoeste stad New Orleans. Film by the Sea bracht in haar serie Jazz on Film een indrukwekkende documentaire getiteld The Sound After the Storm, waarbij de titel refereert aan de haast voelbare stilte na de ramp die de stad trof.  Lillian Boutté trad op in haar eigen club ...  de club van Frank Koulen, de Neger .... Porgy en Bess in Terneuzen. He's in every piece of the place .... He's all over the place .... 
  
Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Wednesday, September 19, 2012

Bill Evans: Two Unique Live Concerts

Bill Evans:  An enormously influential figure (Quote: Brian Priestley)
Live at the Art d' Lugoff's Top of the Gate (NYC) (1968)  Live at the Stadsschouwburg - Groningen (The Netherlands) ( 1972) 
Hans Koert

Recently two live concerts by pianist Bill Evans have been released on two 2cd albums: Bill Evans  Live at Art D’ Lugoff’s Top of the Gate ( New York City)( 23rd of October, 1968) and Bill Evans – Momentum ( Stadsschouwburg - Groningen (The Netherlands) ( 4th of February, 1972. ).

Bill Evans: Two unique live concerts (English) | Bill Evans: Twee unieke liveconcerten (Nederlands)

 Two live concerts, registrations from 1968 and 1972, by the Bill Evans Trio: featuring Bill Evans at the piano, Eddie Gomez on bass and Marty Morell on drums, learn that Bill Evans is still widely popular among jazz fans.
 
Bill Evans ( 1929-1980)

Bill Evans, born in Plainfield (NJ) August 1929 passed away almost 32 years ago ( September 1980). An enormously influential figure …… Brian Priestley labels him in the Rough Guide to Jazz  - his music was always extreme creative, floating without the limitations of the 4/4 meter .. freed from the lockstep 4/4, that had come to exercise in tyranny over jazz …. . His characteristic posture sitting behind the keyboard, lean over to his hands at the keyboard …. Bill Evans, Nat Hentoff put it, would sometimes get so involved in the piano that he would lean over and lean over and you’d think he was about to be swallowed by the piano.  He played with his head bent to the inventions.

Bill Evans - Live at Art D' Lugoff's Top of the Gate ( Resonance Records HCD-2012)

Bill Evans recordings are still extreme popular – even 32 years after he passed away, a lot of jazz fans listen to his music. Numerous live recordings have been released since he passed away – most boot legs, often taped on a home recorder from the back of a club, recorded  in an inferior quality …….. , but these two concerts were both taped professional ………….. in an excellent sound quality.

The Top of the Gate (New York City) (photo courtesy: D' Lugoff family )(original colour picture)

The concert at the Top of the Gate was recorded by George Klabin, then a 22 year old student at Columbia University, with the permission of Bill’s manager Helen Keane.  The taped concert was broadcasted just once for a Columbia University WKCR-FM radio show.
The Top of the Gate was part of the Village Gate club in New York CityIt was a large room where audiences dined and drank, Eddie Gomez, the bass player in the trio remembers: It attracted a much different sort of listeners (then the Village Gate). You could find musicians stopping by, film- and TV celebrities and also tourists, who wanted to sample the Greenwich Village scene. When Bill played at the Top of the Gate, in the Village Gate both Thelonious Monk and the Charles Lloyd Quartet were performing on a double-bill. Isn’t it great to realize all those icons play under the same roof?  But it is like Marty Morell, the drummer, recalls …. Sadly, those days will never be back …

 Bill Evans - Momentum ( Limetree MCD 043)

The Groningen concert was taped by Jan Warntjens, a Dutch pianist and Evans aficionado, Rob Rijneke says in the liner notes, and also Jan was allowed to tape the concert professionally.
It was transferred from tape to cd and preserved … now after nearly forty years, it was released on the Bill Evans 2cd Momentum, a title suggested by Nenette Evans, Bill’s widow: At the time of this recording in 1972, Bill was experiencing a momentous upswing in his personal life, his health, and his career, she remembered: so I would like to give the album the appropriate title of Momentum.  Bill had performed twenty-one times (!) in The Netherlands, the liner notes learn. The first time in 1964  and the last time a year before he passed away.  For a lot of Dutchmen the Tros Radio Sesjun programs will be remembered, featuring Bill Evans, like in 1973 and 1975 at the Boerenhofstede in Laren (The Netherlands) and De Meerkoet in Lelystad (The Netherlands). Parts of these concerts have been released last year in a 2cd album Bill Evans The Sesjun Radio Shows.

 The Groningen Stadsschouwburg

Two concerts – two sets – a remarkable piano player with two great accompanists:  Eddie Gomez, double bass player, part of the trio for 11 years since 1966 and  Marty Morell, the up-and-coming drummer, who had just started in the trio at the Top of the Gate concert – Both albums contain almost 30 tracks ( only two are doubling: Bill’s composition Turn Out The Stars and the standard Emily). Two sets - two essentials -  for each serious jazz fan, who has missed the opportunities to hear Bill Evans play live or just love to recall this sensation .....

Bill Evans: Top of the Gate (Resonance) | Bill Evans - Momentum (Limetree)

Hans Koert
keepswinging@live.nl

Follow the Keep (it) Swinging blog at Facebook or ask for its newsletter.

 The Dutch Jazz Archive in Amsterdam, up to this year part of the MCN, is sorely tried, due to economy measures by the Dutch governement - It even might be closed if we don't do anything ..... On the pretext of "Keep the Dutch Jazz History Alive", the Dutch Jazz Archive won't let it happen and asks Jazz fans to become a Friend of the  Dutch Jazz Archive. The Keep (it) Swinging blog supports this initiative! ....


Most of Miles Davis, Thelonious Monk, Chet Baker and Bill Evans early recordings have been reissued in cheap budget boxes, a grab bag for collectors, but stabbed the serious record companies to the heart ...... Limetree and Resonance recently released two excellent live albums by the Bill Evans Trio, recorded in the Top of the Gate in New York City (1968) and the Stadsschouwburg in Groningen ( The Netherlands) - both in an excellent sound quality.Two essentials!

Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions